WISŁAWA SZYMBORSKA RADOŚĆ PISANIA

Dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?
Czy z napisanej wody pić,
która jej pyszczek odbije jak kalka?
Dlaczego łeb podnosi, czy coś słyszy?
Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta
spod moich palców uchem strzyże.
Cisza - ten wyraz też szeleści po papierze
i rozgarnia
spowodowane słowem las gałęzie.

Nad białą kartką czają się do skoku
litery, które mogą ułożyć się źle,
zdania osaczające,
przed którymi nie będzie ratunku.

Jest w kropli atramentu spory zapas
myśliwych z przymrużonym okiem,
gotowych zbiec po stromym piórze w dół,
otoczyć sarnę, złożyć się do strzału.

Zapominają, że tu nie jest życie.
Inne, czarno na białym, panują tu prawa.
Okamgnienie trwać będzie tak długo, jak zechcę,
pozwoli się podzielić na małe wieczności
pełne wstrzymanych w locie kul.
Na zawsze, jeśli każę, nic się tu nie stanie.
Bez mojej woli nawet liść nie spadnie
ani źdźbło się nie ugnie pod kropką kopytka.

Jest więc taki świat,
nad którym los sprawuję niezależny?
Czas, który wiążę łańcuchami znaków?
Istnienie na mój rozkaz nieustanne?

Radość pisania.
Możność utrwalania.
Zemsta ręki śmiertelnej.

INTERPRETACJA 

Wiersz "Radość pisania" to wiersz liryczny. W tytule zapisana 
jest tematyka wiersza. Czytelnikowi przekazywana jest radość 
z możliwości pisania. Szymborska pisząc zwykle przekazuje 
czytelnikowi ironię.  Tak więc i ten tytuł trudno traktować 
bezkrytycznie. Poetka ani razu w wierszu nie ujawnia swojej 
płci. Wiemy tylko, że osoba pisząca, autor, ujawnia się w 
pierwszoosobowych formach czasownika czy zaimka. 

Przesłanie wiersza : Pisanie, kreacji jest aktem niezwykłym. 
Próbą zatrzymania czasu. Wprowadzenia własnych , jasnych, 
nienaruszalnych praw i porządku do wykreowanego przez siebie 
świata. Jest aktem słabości , słabym buntem, pisanie nie równa 
się życiu, jest ręką zemsty śmiertelnej.  Wyrażanie własnych 
myśli, przelanych na papier sprawia autorce wiele satysfakcji 
i radości. Pisze to co myśli, a jej myśli są szczere, 
bez żadnych wątpliwości.